ช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 ระหว่าง พ.ศ. 2482-2488 สยามเราเข้าไปอยู่ในสงครามกับเขาด้วยอย่างเลือกไม่ได้ ช่วงนั้นเกิดภาวะข้าวยากหมากแพง พลูก็แพงกับเขาไปด้วย เพราะพลูเป็นส่วนประกอบสำคัญของเครื่องกินหมาก แม้เราชาวบ้านจะมีพลูมากมายในสวน แต่การจะออกไปเก็บพลูท่ามกลางเสียงระเบิดตูมๆ ก็ไม่กล้าออกไปแม้พลูสดๆ จะกินหมากอร่อย แต่ความอร่อยท่ามกลางการเสี่ยงเป็นเสี่ยงตาย บวกกลบลบกันแล้วน่าจะได้ไม่เท่าเสีย

       ช่วงสงคราม “พลู” มีความสำคัญมาก เพราะคนสยามยังกินหมากอยู่อย่างแข็งขัน แม้ จอมพล ป. พิบูลสงคราม จะชักชวนให้เลิกกินหมาก โดยออกประกาศ เมื่อวันที่ 25 มกราคม พ.ศ. 2482 แต่เอาเข้าจริงเราชาวสยามก็หาได้ผ่อนเพลาการกินหมากไปได้สักเท่าใด จะทำอย่างไรได้ ก็ใจมันรักที่จะเคี้ยว “กินหมากสักคำ ฟันดำสักซี่ มีผัวสักคน แก้จนสักที” นี่เป็นคำร้องเล่นๆ ของหญิงชาวบ้านในสมัยนั้น