คนในสมัยโบราณเขาเก็บสมบัติไว้ที่ไหน 

       ยามนั้นใต้ดินของกรุงศรีอยุธยาจึงเกลื่อนไปด้วยทรัพย์สมบัติมีค่า

เมื่อพม่าถูกพระเจ้าตากสินขับไล่ไปพ้นเมืองแล้ว คนที่รอดตายก็กลับมาขุดสมบัติที่ตัวฝังไว้ ส่วนคนที่ไม่ได้ฝังก็ขุดเหมือนกันหาสมบัติของคนอื่น ซึ่งคนส่วนใหญ่ได้

       เมื่อตายไปหรือถูกกวาดต้อนเป็นเชลย ไม่มีโอกาสมาขุดสมบัติของตัวเอง กรุงศรีอยุธยายามนั้นจึงโกลาหลพอๆกับยุคตื่นทองในอเมริกา

 

       ขุนนางหัวใสคนหนึ่ง คือ พระยาวิชิตณรงค์ เห็นทางที่จะกินรวบขุดหาสมบัติได้แต่ผู้เดียว จึงยื่นขอสัมปทานผูกขาดหาสมบัติที่ไม่มีเจ้าของ โดยจะส่งเงินเข้าหลวงปีละ ๕๐๐ บาท ซึ่งพระเจ้ากรุงธบุรีก็พระราชทานอนุญาต

แค่นี้พระยาวิชิตณรงค์ก็น่าจะรวอู้ฟู่แล้ว แต่ยังพอกับความโลภ ส่งคนออกล่าไปริบทรัพย์ของชาวบ้านอีก อ้างว่าเป็นสมบัติใต้ดินที่แอบขุดไป ทำให้เกิดความโกรธแค้น  นายบุนนาก นายบ้านแม่ลา แขวงกรุงเก่า ได้คบคิดกับ ขุนสุระ ชักชวนชาวบ้านเข้าปล้นบ้านพระยาวิชิตณรงค์ ผู้รักษากรุง จับพระยาวิชิตณรงค์พร้อมกับลูกชายและกรมการเมืองฆ่าเสียมีผู้หนีรอดได้ไปรายงานกรุงธนบุรี พระเจ้าตากสินได้รับสั่งให้ พระยาสรรค์บุรี ซึ่งมาติดต่อราชการพอดียกกำลังไปปราบกบฎ แต่เผอิญ ขุนแก้ว ซึ่งเป็นน้องชายพระยาสรรค์บุรี ร่วมอยู่ในกลุ่มที่ปล้นบ้านพระยาวิชิตณรงค์ด้วย จึงเกลี้ยกล่อมพี่ชายว่าพระเจ้าแผ่นดินไม่เป็นธรรม ข่มเหงเบียดเบียนราษฎรเร่งเอาทรัพย์ราษฎร เมื่อแผ่นดินเป็นทุจริตดังนี้ จะละไว้ก็มิชอบ ควรจะไปตีกรุงธนบุรีจับพระเจ้าแผ่นดินสำเร็จโทษ แล้วถวายราชสมบัติแด่สมเด็จเจ้าพระยามหากษัตริย์ศึก แผ่นดินจึงจะอยู่เป็นสุข มีคนเห็นด้วยเป็นจำนวนมาก พระยาสรรค์บุรีคล้อยตาม นายบุนนากกับขุนสุระจึงมอบให้พระยาสรรค์บุรีเป็นนายทัพ ยกมาตีกรุงธนบุรี โดยให้ทหารใส่มงตลแดงเป็นเครื่องหมายของฝ่ายกบฎ